தமிழீழத் தேசியத் தலைவர் அவர்களின் தலமையில் வெளிநாடொன்றில் 12 ஆயிரம் போராளிகள் பயிற்சி பெற்றுவருவதாகவும் வெகுவிரைவில் தலைவர் அவர்களின் வருகையை எதிர்பார்க்கலாம் என்றும் தமிழ் நாட்டில் உள்ள சில பத்திரிக்கைகள் கிட்டத்தட்ட ஒரேமாதிரியான செய்திகளை வெளியிட்டு பரபரப்பாக்கியுள்ளனர்.
தமிழீழத் தேசியத் தலைவர் அவர்களின் தலமையில் வெகு விரைவில் ஈழம் மீட்கும் போர் ஆரம்பிக்கப்படவுள்ளதாகவும் அதற்காக ஆயுதங்கள் வாங்குவதற்காக புலிகளின் அனைத்துலக செயற்பாட்டாளர்கள் பணம் சேர்க்க ஆரம்பித்துள்ளதாகவும் அந்தப் பத்திரிக்கைகள் செய்தி வெளியிட்டுள்ளனர்.
தற்போது புலம்பெயர் தேசங்களில் புலிகள் அடுத்தகட்ட யுத்தத்தை ஆரம்பிப்பதற்காக பணம் சேர்க்கும் முயற்சியில் முன்முரமாக ஈடுபட்டுள்ளதாக அப்பட்டமான பொய்யை செய்தியாக வெளியிட்டு குறுகிய சில மணி நேரத்துக்குள் பல லச்சம் பத்திரிக்கைகளை விற்று பணமாக்கியுள்ளனர்.
இந்தியாவில் தமிழீழ விடுதலைப் புலிகள் மீது விதிக்கப்பட்டுள்ள தடையை நீக்குவதற்கு பலராலும் முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டுள்ளதால் அதை தடுக்கும் விதமாகவும் புலிகள் போரை ஆரம்பிக்கவுள்ளதாகவும் அது இந்திய நாட்டுக்கு ஆபத்தாக முடியும் என்றும் செய்திகளை இந்திய புலனாய்வு அமைப்பான றோவின் வேண்டுதளுக்கிணங்க வெளியிட்டுள்ளனர்.
ஒரு கல்லில் இரண்டு மாங்காய் விழுத்துவது போல் குறிப்பிட்ட செய்தி றோவால் இரண்டு முக்கிய விடயங்களை குறிவைத்து தமிழ் நாட்டு பத்திரிக்கைகளில் வெளியிடப்பட்டுள்ளது.
ஒன்று புலிகள் மீது விதிக்கப்பட்டுள்ள தடையை நீடிப்பது.
இரண்டாவதாக தமிழீழத் தேசியத் தலைவர் அவர்கள் இந்த மாவீரர் நாள் அன்று மக்கள் முன் தோன்றுவார் என்ற செய்தியையும் பரப்பி தலைவரின் வருகையை எதிர்பார்த்து தவமாக தவமிருக்கும் ஆதரவாளர்களை சலிப்படைய வைப்பதே இவர்களின் நோக்கமாகவுள்ளதாக கருத முடிகின்றது.
தமிழீழ தனி நாட்டை விரும்பும் தமிழ் நாட்டு ஈழ ஆதரவான மக்களே! பத்திரிக்கைகளை விற்பதற்காகவும் றோவிடம் பணம் வாங்கியும் சில பத்திரிக்கைகள் இவ்வாறான உண்மைக்கு புறம்பான செய்திகளை வெளியிட்டு மக்களை குழப்புவதே இவர்களின் முழு நோக்கம், எனவே இவ்வாறான செய்திகளை படித்து குழப்பமடையாமல் தெளிவாக இருங்கள்.
Tuesday, November 9, 2010
Tuesday, September 7, 2010
Sri Lanka is still denying civilian deaths
Peter Bouckaert guardian.co.uk, Sunday 5 September 2010 16.59 BST Article historyDuring the Vietnam conflict, the US military developed some creative ways to increase the numbers of Viet Cong insurgents it claimed to have killed. "If they're dead, they're Viet Cong," meant that any Vietnamese killed by American soldiers would automatically count as enemy fighters.
Sri Lanka's defence secretary, Gotabhaya Rajapaksa, has taken such creative accounting to new heights. The United Nations reported that at least 7,000 civilians were killed and tens of thousands wounded during the final months of the brutal conflict with the Liberation Tigers of Tamil Eelam, which ended in May 2009. But Gotabhaya has repeatedly cast aspersions on the idea that there were any civilian casualties.
In his recent statement before a Sri Lankan commission looking at lessons learned from the war, Gotabhaya claimed that injured Tigers "changed their uniforms into civilian clothes" and that the Tigers must have suffered at least 6,000 dead and 30,000 injured – suggesting those counted as civilian casualties were really just Tamil Tiger fighters who had shed their uniforms.
As for the widespread war crimes and human rights abuses by both sides reported both during and after the conflict by various UN agencies, the US state department and human rights organisations, the defence secretary seems to be suffering from severe amnesia. He told the Lessons Learned Commission: "No complaints about human rights violations or abuses by the army were brought to my notice. None at all."
Despite the promises made by President Mahinda Rajapaksa to UN secretary general Ban Ki-moon in June 2009 to investigate wartime atrocities, as well as Sri Lanka's international legal obligations to investigate alleged laws of war violations, the president and his brothers in power have not lifted a finger to do so. The president often appears stunned when other governments both praise the government's victory yet insist on accountability for laws of war violations.
Gotabhaya also proclaimed that the military operation was a really a "humanitarian intervention" in which "we took great care to avoid [endangering] civilians … our military had to stop operations and give protection to people, food convoys." In practice, however, rather than protecting civilians, the government blocked access by humanitarian organisations. The International Committee of the Red Cross complained publicly that it was unable to reach those most in need.
There are genuine concerns that the Lessons Learned Commission will serve only to whitewash allegations of serious abuses, and that its conclusions will be used to brush off calls for an international investigation. The panel's mandate is deliberately limited: its main responsibility is to understand the reasons for the collapse of the 2002 ceasefire agreement, and there is no express mandate to investigate laws of war violations.
The government clearly wants to avoid an honest attempt to find the truth. During a BBC interview in June, Gotabhaya threatened to have the commander behind the final military offensive, Gen Sarath Fonseka, executed after he promised to co-operate with investigations into wartime violations. The government took Fonseka – who earlier this year unsuccessfully ran against the president – to court martial, where he was convicted, essentially cutting him off from any capacity to challenge the Rajapaksa version of events.
The government announced in June that it will deny visas to the members of a UN expert panel established to advise Secretary General Ban on mechanisms for accountability. For those who didn't get the message, protests against the panel led by a government minister outside the UN compound in Colombo should have: this government has no interest in investigating abuses and providing victims a measure of justice.
Add to this the continued suppression of government critics, civil society, and media, the restricted access for independent monitors to the northern and eastern parts of the country where the fighting occurred, the lack of information about an estimated 8,000 suspected Tamil Tiger fighters currently detained in "rehabilitation camps," and the conditions are ripe for a complete rewrite of history.
What the Lessons Learned Commission makes of the testimony it receives remains to be seen. One would hope that it would see the government's version of events for what it is: a cynical fabrication designed to avoid scrutiny. Unfortunately, there is every reason to fear that the panel will believe the story that is being spun by the Rajapaksa brothers, which basically runs to the formula from Lewis Carroll's Alice in Wonderland: "Nothing would be what it is because everything would be what it isn't."
Sri Lanka's defence secretary, Gotabhaya Rajapaksa, has taken such creative accounting to new heights. The United Nations reported that at least 7,000 civilians were killed and tens of thousands wounded during the final months of the brutal conflict with the Liberation Tigers of Tamil Eelam, which ended in May 2009. But Gotabhaya has repeatedly cast aspersions on the idea that there were any civilian casualties.
In his recent statement before a Sri Lankan commission looking at lessons learned from the war, Gotabhaya claimed that injured Tigers "changed their uniforms into civilian clothes" and that the Tigers must have suffered at least 6,000 dead and 30,000 injured – suggesting those counted as civilian casualties were really just Tamil Tiger fighters who had shed their uniforms.
As for the widespread war crimes and human rights abuses by both sides reported both during and after the conflict by various UN agencies, the US state department and human rights organisations, the defence secretary seems to be suffering from severe amnesia. He told the Lessons Learned Commission: "No complaints about human rights violations or abuses by the army were brought to my notice. None at all."
Despite the promises made by President Mahinda Rajapaksa to UN secretary general Ban Ki-moon in June 2009 to investigate wartime atrocities, as well as Sri Lanka's international legal obligations to investigate alleged laws of war violations, the president and his brothers in power have not lifted a finger to do so. The president often appears stunned when other governments both praise the government's victory yet insist on accountability for laws of war violations.
Gotabhaya also proclaimed that the military operation was a really a "humanitarian intervention" in which "we took great care to avoid [endangering] civilians … our military had to stop operations and give protection to people, food convoys." In practice, however, rather than protecting civilians, the government blocked access by humanitarian organisations. The International Committee of the Red Cross complained publicly that it was unable to reach those most in need.
There are genuine concerns that the Lessons Learned Commission will serve only to whitewash allegations of serious abuses, and that its conclusions will be used to brush off calls for an international investigation. The panel's mandate is deliberately limited: its main responsibility is to understand the reasons for the collapse of the 2002 ceasefire agreement, and there is no express mandate to investigate laws of war violations.
The government clearly wants to avoid an honest attempt to find the truth. During a BBC interview in June, Gotabhaya threatened to have the commander behind the final military offensive, Gen Sarath Fonseka, executed after he promised to co-operate with investigations into wartime violations. The government took Fonseka – who earlier this year unsuccessfully ran against the president – to court martial, where he was convicted, essentially cutting him off from any capacity to challenge the Rajapaksa version of events.
The government announced in June that it will deny visas to the members of a UN expert panel established to advise Secretary General Ban on mechanisms for accountability. For those who didn't get the message, protests against the panel led by a government minister outside the UN compound in Colombo should have: this government has no interest in investigating abuses and providing victims a measure of justice.
Add to this the continued suppression of government critics, civil society, and media, the restricted access for independent monitors to the northern and eastern parts of the country where the fighting occurred, the lack of information about an estimated 8,000 suspected Tamil Tiger fighters currently detained in "rehabilitation camps," and the conditions are ripe for a complete rewrite of history.
What the Lessons Learned Commission makes of the testimony it receives remains to be seen. One would hope that it would see the government's version of events for what it is: a cynical fabrication designed to avoid scrutiny. Unfortunately, there is every reason to fear that the panel will believe the story that is being spun by the Rajapaksa brothers, which basically runs to the formula from Lewis Carroll's Alice in Wonderland: "Nothing would be what it is because everything would be what it isn't."
Thursday, July 1, 2010
Tigers lurk in the shadows after 14 months of peace
There is every sign of the victorious military, BUT the LTTE remains in quiet corners after 14 months of peace
Elephant Pass: The military checkpoint here is sponsored by the Colonial Group, pipe and steel manufacturers based in Colombo. It's a well-built structure allowing soldiers to stand guard behind sandbags, neatly felled palm tree trunks and some steel railings.
A soldier with a whistle stops traffic on the A9 allowing visitors to cross the road.
Elephant Pass, 2.5 metres above sea level, as the sign on the A9 says, is now a tourist attraction.
Brightly painted Lanka Ashok Leyland buses are parked on a gravel parking lot which is replete with corrugated steel latrines for men and women. The latrines, however, are not sponsored by the Colonial Group of Colombo.
Sixteen months ago, this stretch of highway, a vital junction between north and south, and at a vital crossroads on the Jaffna Peninsula, was the scene of a bloody battle between LTTE forces and Sri Lankan army forces.
In May, President Mahinda Rajapakse unveiled a large monument here to commemorate that struggle. These words are carved into granite plinths at the base of the monument:
"Place where enormous strength, force, power and determination concentrated from four directions."
It continues: "With the objective of engarlanding the reconciled persons, the valiant, heroic and valorous troops of the 57th and 58th Divisions approached diligently, courageously with might and main and without a wink of sleep from the Southern direction and tranversed scrubs, impassable moats, quagmires and demolishing dreadful traps and the troops of the 53rd and 56th Divisions advanced from the Northern Direction, converged on this historical place of Elephant Pass and liberated the long path of brotherhood with a magnitude of force annihilating terrorism and social disparities on the 10th January 2009."
‘Important time'
It's also repeated in Sinhalese and Tamil, just in case there's any doubt.
For the majority of his 50 years, Bluda Awickermansanghe has lived with violence and war. A manager at a garment factory in Jaffna, Awickermansanghe is using this Friday afternoon holiday as an opportunity to visit the war memorials here and at nearby Kilinochchi and pay tribute to all who died in 37 years of civil war.
"It's an important time for us all now in Sri Lanka," he says, looking out over the flat landscape and joining roads from the new memorial raised 50 metres above the army checkpoint.
"We have all endured so much suffering from all sides and we have to learn to work together and rebuild Sri Lanka. It has great potential for tourism up here in Jaffna but now there is nothing — only landmines. You are the first foreigner visitor I have met in Jaffna in years," he tells me.
He also looks at his 20-year-old daughter, Tajan.
"I never want her to have to live what we have lived through. Thankfully the government managed to defeat the LTTE and now that is behind us. We must look to the future but we must never forget the terrible war we all suffered through."
Little Sanduni, 11, a friend's daughter, also accompanies them on this pilgrimage.
"She is our hope for the future," Awickermansanghe says.
On one side of the road, the hulk of a rusting armoured bulldozer sits on a plinth, flower garlands hanging off twisted wire and gaping blast holes. A plaque marks that a young Sri Lankan soldier was posthumously awarded with a medal of honour for stopping the LTTE bulldozer at it tried to take an army bunker. On the other side of the road, behind the army checkpoint sponsored by the Colonial Group of Colombo, a topless Prado sits on bricks, its bodywork riddled with bullet holes. This was Prabhakaran's car, and some senior LTTE leaders were killed in it as they tried to flee the battle here at Elephant Pass.
At Kilinochchi, flattened buildings hem the A9. A 20-metre wide and 100-metre tall concrete tower lies toppled in a twisted mess of rusting rebar and rocks. A platoon of young soldiers clamber into a tractor-drawn trailer, balancing awkwardly as it fires into life and pulls away.
After 14 months of peace, there is little sign of reconstruction in this small city that was the headquarters of the LTTE for nearly 20 years.
Instead, newly constructed sandbag emplacements are located every 100 metres down the main street, soldiers and armed police patrol the shops and stalls that are hawking vegetables, coconuts and dried fish and shrimp.
Every vehicle passing north to Jaffna or south to Maankulam on the A9 are stopped, identities checked, contents searched.
The only new construction visible so far as a peace dividend for the people of Kilinochchi is another new war memorial, opened by President Mahinda Rajapaske in May. It's a huge grey-painted concrete cube with a large crack running through it, dissected by a protruding brass shell. On top, a bronze lotus moves awkwardly in the wind. The monument is supposed to symbolise the struggle of all Sri Lankans in overcoming the LTTE terrorists. I can't help but think that with the size of the crack running through the concrete cube, it represents an island forever divided.
Further up the A9 near Chavakachcheri, the electricity company is planning to replace the concrete pylons along the road. The original ones are long since gone, blown up, knocked down, out of commission. The company has left the new concrete poles every 20 metres by the side of the road, waiting to be erected. The poles, however, won't be going up anytime soon, not until the land mines are gone.
All along this road, for kilometres on end, yellow tape is strung, written in Sinhalese, Tamil and English warning: MINES! More ominous red signs with skull and crossbones also warn of the landmine danger.
I watch one young soldier move back gingerly from behind the yellow tape to the cleared roadside, wrestling with a large blast-proof shield as he does so. He pulls off a mask ever so much like that worn by a welder, only more Perspex than metal. He is covered in sweat — nerves not humidity. He sits and draws out a cigarette, a nicotine break well deserved.
It will be years before these paddy fields and palm groves are safe to use.
Demining programmes active on the Jaffna peninsula estimate that there are still some 25,000 antipersonnel mines to be located in this thin neck of land. Since they started demining programmes in earnest last year, the casualty rate has fallen to single digits per month.
Scrap metal recycling along this A9 is a risky business — the Sri Lankan army has organised one drop-off point. Mortar shell casings are in one pile, artillery shell casings in another, a third for bits of assorted shrapnel such as spent RPG rounds and rocket parts.
For all of this landscape scarred by nearly decades, there is every sign of the victor and none of the vanquished.
Every 150 metres along the A9, soldiers stand guard, with every village or town being home to a different battalion or detachment, welfare stores and rest stops being run by the military.
In Jaffna, a pokey and dirty bar sells beer in big bottles, cigarettes are stubbed underfoot, glasses are swirled in basins and arrak flows freely.
If you want to find LTTE fighters, this would be as good a place as any to start the hunt.
A wide-eyed off-duty police officer slurs his words; a driver hustles for fares, a jeweller smokes cigarettes too close to his yellowing fingers while a tall, quiet man with a steely stare listens a lot and says little.
I explain where I'm from, make small talk about different parts of the world, and try to explain what has taken me to this place where few foreigners venture.
"The LTTE are still here?" I ask quietly, out of earshot of the now drowsy and dosing off-duty policeman.
"Yes," the tall quiet one with the steely stare says. "We are. This is our home."
Source : http://gulfnews.com
Elephant Pass: The military checkpoint here is sponsored by the Colonial Group, pipe and steel manufacturers based in Colombo. It's a well-built structure allowing soldiers to stand guard behind sandbags, neatly felled palm tree trunks and some steel railings.
A soldier with a whistle stops traffic on the A9 allowing visitors to cross the road.
Elephant Pass, 2.5 metres above sea level, as the sign on the A9 says, is now a tourist attraction.
Brightly painted Lanka Ashok Leyland buses are parked on a gravel parking lot which is replete with corrugated steel latrines for men and women. The latrines, however, are not sponsored by the Colonial Group of Colombo.
Sixteen months ago, this stretch of highway, a vital junction between north and south, and at a vital crossroads on the Jaffna Peninsula, was the scene of a bloody battle between LTTE forces and Sri Lankan army forces.
In May, President Mahinda Rajapakse unveiled a large monument here to commemorate that struggle. These words are carved into granite plinths at the base of the monument:
"Place where enormous strength, force, power and determination concentrated from four directions."
It continues: "With the objective of engarlanding the reconciled persons, the valiant, heroic and valorous troops of the 57th and 58th Divisions approached diligently, courageously with might and main and without a wink of sleep from the Southern direction and tranversed scrubs, impassable moats, quagmires and demolishing dreadful traps and the troops of the 53rd and 56th Divisions advanced from the Northern Direction, converged on this historical place of Elephant Pass and liberated the long path of brotherhood with a magnitude of force annihilating terrorism and social disparities on the 10th January 2009."
‘Important time'
It's also repeated in Sinhalese and Tamil, just in case there's any doubt.
For the majority of his 50 years, Bluda Awickermansanghe has lived with violence and war. A manager at a garment factory in Jaffna, Awickermansanghe is using this Friday afternoon holiday as an opportunity to visit the war memorials here and at nearby Kilinochchi and pay tribute to all who died in 37 years of civil war.
"It's an important time for us all now in Sri Lanka," he says, looking out over the flat landscape and joining roads from the new memorial raised 50 metres above the army checkpoint.
"We have all endured so much suffering from all sides and we have to learn to work together and rebuild Sri Lanka. It has great potential for tourism up here in Jaffna but now there is nothing — only landmines. You are the first foreigner visitor I have met in Jaffna in years," he tells me.
He also looks at his 20-year-old daughter, Tajan.
"I never want her to have to live what we have lived through. Thankfully the government managed to defeat the LTTE and now that is behind us. We must look to the future but we must never forget the terrible war we all suffered through."
Little Sanduni, 11, a friend's daughter, also accompanies them on this pilgrimage.
"She is our hope for the future," Awickermansanghe says.
On one side of the road, the hulk of a rusting armoured bulldozer sits on a plinth, flower garlands hanging off twisted wire and gaping blast holes. A plaque marks that a young Sri Lankan soldier was posthumously awarded with a medal of honour for stopping the LTTE bulldozer at it tried to take an army bunker. On the other side of the road, behind the army checkpoint sponsored by the Colonial Group of Colombo, a topless Prado sits on bricks, its bodywork riddled with bullet holes. This was Prabhakaran's car, and some senior LTTE leaders were killed in it as they tried to flee the battle here at Elephant Pass.
At Kilinochchi, flattened buildings hem the A9. A 20-metre wide and 100-metre tall concrete tower lies toppled in a twisted mess of rusting rebar and rocks. A platoon of young soldiers clamber into a tractor-drawn trailer, balancing awkwardly as it fires into life and pulls away.
After 14 months of peace, there is little sign of reconstruction in this small city that was the headquarters of the LTTE for nearly 20 years.
Instead, newly constructed sandbag emplacements are located every 100 metres down the main street, soldiers and armed police patrol the shops and stalls that are hawking vegetables, coconuts and dried fish and shrimp.
Every vehicle passing north to Jaffna or south to Maankulam on the A9 are stopped, identities checked, contents searched.
The only new construction visible so far as a peace dividend for the people of Kilinochchi is another new war memorial, opened by President Mahinda Rajapaske in May. It's a huge grey-painted concrete cube with a large crack running through it, dissected by a protruding brass shell. On top, a bronze lotus moves awkwardly in the wind. The monument is supposed to symbolise the struggle of all Sri Lankans in overcoming the LTTE terrorists. I can't help but think that with the size of the crack running through the concrete cube, it represents an island forever divided.
Further up the A9 near Chavakachcheri, the electricity company is planning to replace the concrete pylons along the road. The original ones are long since gone, blown up, knocked down, out of commission. The company has left the new concrete poles every 20 metres by the side of the road, waiting to be erected. The poles, however, won't be going up anytime soon, not until the land mines are gone.
All along this road, for kilometres on end, yellow tape is strung, written in Sinhalese, Tamil and English warning: MINES! More ominous red signs with skull and crossbones also warn of the landmine danger.
I watch one young soldier move back gingerly from behind the yellow tape to the cleared roadside, wrestling with a large blast-proof shield as he does so. He pulls off a mask ever so much like that worn by a welder, only more Perspex than metal. He is covered in sweat — nerves not humidity. He sits and draws out a cigarette, a nicotine break well deserved.
It will be years before these paddy fields and palm groves are safe to use.
Demining programmes active on the Jaffna peninsula estimate that there are still some 25,000 antipersonnel mines to be located in this thin neck of land. Since they started demining programmes in earnest last year, the casualty rate has fallen to single digits per month.
Scrap metal recycling along this A9 is a risky business — the Sri Lankan army has organised one drop-off point. Mortar shell casings are in one pile, artillery shell casings in another, a third for bits of assorted shrapnel such as spent RPG rounds and rocket parts.
For all of this landscape scarred by nearly decades, there is every sign of the victor and none of the vanquished.
Every 150 metres along the A9, soldiers stand guard, with every village or town being home to a different battalion or detachment, welfare stores and rest stops being run by the military.
In Jaffna, a pokey and dirty bar sells beer in big bottles, cigarettes are stubbed underfoot, glasses are swirled in basins and arrak flows freely.
If you want to find LTTE fighters, this would be as good a place as any to start the hunt.
A wide-eyed off-duty police officer slurs his words; a driver hustles for fares, a jeweller smokes cigarettes too close to his yellowing fingers while a tall, quiet man with a steely stare listens a lot and says little.
I explain where I'm from, make small talk about different parts of the world, and try to explain what has taken me to this place where few foreigners venture.
"The LTTE are still here?" I ask quietly, out of earshot of the now drowsy and dosing off-duty policeman.
"Yes," the tall quiet one with the steely stare says. "We are. This is our home."
Source : http://gulfnews.com
Monday, June 14, 2010
SLA engaged in obliterating evidence of mass killings in Vanni
Sri Lanka Army (SLA) soldiers are hastily destroying hundreds of human skeletal remains that lies in the weed overgrown bunkers where the Vanni civilians had crept into to save their lives when SLA moved into Vanni in its final offensives on Vanni, a representative of an International NGO who recently visited places not permitted for resettlement in Vanni told TamilNet. Meanwhile, a priest, an eyewitness to the massacre, recalled how the advancing SLA soldiers had thrown grenades into the bunkers and how SLA tanks had dumped them with earth even with people alive in them.
The NGO official who recently visited areas from Puthukkudiyiruppu to Puthu Maaththa’lan where the people of Vanni were driven into during the last phase of the war added that human skeletal remains are visible in the former bunkers as torrential rain had washed away the upper layers of earth.
He added that he saw SLA soldiers hastily trying to obliterate all such evidence of the thousands of Vanni civilians killed indiscriminately in the very bunkers they had sought safety to their lives.
The priest recalled how the advancing SLA troops into Mu’l’livaaikkaal on 18 and 19 May 2009 had fired rocket launchers and lobbed grenades into the bunkers where thousands of civilians with their families had desperately tried to stay alive.
The SLA soldiers, on orders from their superiors, are actively destroying whatever evidence of the massacre of Vanni that remains in the places where resettlement is yet to be permitted.
Source : http://www.tamilnet.com/
Wednesday, June 9, 2010
விடுதலைப் புலிகள் மீதான தடைகளின் பரிமாணங்களும், அதனை நீக்கவேண்டிய அவசியமும் -நிராஜ் டேவிட்
தமிழீழ விடுதலைப் புலிகள் மீதான தடையை கடந்த 14.05.2010 திகதி இந்தியா மேலும் இரண்டு வருடங்களுக்கு நீடித்துள்ளது. அதுமட்டுமல்ல, விடுதலைப் புலிகள் அமைப்பை ஒரு சட்டவிரோத அமைப்பாகவும் இந்தியா அறிவித்துள்ளது. 1992ம் ஆண்டு முதல் இந்தியாவின் சட்டவிரோத நடவடிக்கைகள் தடுப்புச் சட்டத்தின்.....
...கீழ் (Unlawful Activities Prevention Act ) விடுதலைப் புலிகள் மீதான தடை நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டு வருகின்றது. விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பை ஒரு பயங்கரவாத அமைப்பாகக் கூறி, விடுதலைப் புலிகள் மற்றும் அதன் ஆதரவாளர்கள் மீது தனது கடுமையான சட்டத்தை ஏவியும் வருகின்றது இந்தியா.
விடுதலைப்புலிகள் மீதான இந்தியாவின் இந்தத் தடை காரணமாக விடுதலைப்புலிகள் அமைப்புக்கு நேரடியாக ஏற்பட்டு வருகின்ற பாதிப்புக்கள் ஒரு புறம் இருக்க, ஈழத் தமிழர்களின் நன்மைகள் இந்தத் தடையால் பெரும் பாதிப்புக்கு உள்ளாகின்றன என்பதுதான் உண்மை.
முதலாவதாக இலங்கை இராணுவத்தின் திறந்தவெளிச் சிறைச்சாலைகளில் இருந்தும், வெள்ளை வான் வேட்டைகளில் இருந்தும், முட்கம்பிக் கொலைக் களங்களில் இருந்தும் தப்பி ஈழத் தமிழர்கள் தமிழ் நாட்டிற்கு தஞ்சம் தேடி வரும் வழிகளை இந்தியாவின் இந்தத் தடை இரும்புச் சுவர் கொண்டு அடைத்து நிற்கின்றது.
அடுத்ததாக, விடுதலைப்புலிகள் மீது நீடிக்கப்பட்டுள்ள இந்த தடையானது, குறைந்தது அடுத்த இரண்டு வருடங்களுக்காவது ஈழத்தமிழர் தமது அரசியல் நகர்வுகளை தமிழ்நாட்டை அடிப்படையாகக் கொண்டு மேற்கொள்ளமுடியாது என்பதை திட்டவட்டமாக அறிவித்து நிற்கின்றது.
அத்தோடு, விடுதலைப்புலிகள் மீதான இந்த தடையை அடிப்படையாக வைத்து, ஈழத் தமிழர்களுக்குச் சார்பாகச் செயற்படும் அல்லது செயற்பட நினைக்கின்ற தமிழ் நாட்டு அரசியல் சக்திகளின் கரங்களையும் முடக்கிப் போடுவதற்கு இந்தியாவின் ஆளும் வர்க்கத்திற்கு அளவற்ற அதிகாரங்களையும் கொடுத்து நிற்கின்றது.
இன்று ஈழத்தமிழரைப் பொறுத்தவரையில் அவர்கள் தங்கள் சொந்த மண்ணில் இருந்து முற்றாகவே விரட்டியடிக்கப்பட்ட நிலையில், எஞ்சி இருப்பவர்கள் அடிமைச் சீவியம் நடத்த நிர்ப்பந்திக்கப்பட்டு வரும் நிலையில் அவர்களது எதிர்கால அரசியல் நகர்வென்பது தமிழ் நாட்டிலோ அல்லது புலம்பெயர் நாடுகளிலோதான் மேற்கொள்ளப்படவேண்டி இருக்கின்றது.
இந்தியாவில் புலிகள் மீதான இந்தத் தடை நீடிப்புக் காரணமாக தமிழ் நாட்டை அடிப்படையாகக் கொண்ட ஈழத் தமிழர்களின் அரசியல் நகர்வுகள் ஓரளவு முடக்கப்பட்ட நிலையில், புலம்பெயர் நாடுகளிலேயே ஈழத் தமிழர்களின் எதிர்கால அரசியல் நகர்வுகள் காத்திரமாக முன்நகர்த்தப்படவேண்டிய தேவை இருக்கின்றது.
தமிழர்தான் புலிகள்.. புலிகள்தாம் தமிழர்கள் என்னும் கோஷம் கடந்த ஒரு தசாப்த காலமாக தமிழ் தேசியவாதிகளால் முன்வைக்கப்பட்டு வருகின்றது. பெரும்பாலான ஈழத் தமிழர்களும் நாங்களே விடுதலைப்புலிகள்.. புலிகள் எனப்படுபவர்கள் நாங்கள்தாம் .. என்று கூறிக்கொள்வதில் பெருமையும் அடைந்து கொள்கின்றார்கள்.
ஈழத் தமிழர்களின் கடந்த 30 வருட கால உழைப்புக்கள், கனவுகள், தியாகங்கள் என்பன விடுதலைப்புலிகள் என்ற அமைப்பின் மீதுதான் முதலீடு செய்யப்பட்டிருக்கின்றன. சாதாரணமாகவே எதற்கும் கணக்குப் பார்த்து, பிரதிபலன் எதிர்பார்த்து முதலிடுகின்ற வழக்கத்தை தமதாகக் கொண்ட ஈழத் தமிழ் சமூகம், விடுதலைப்புலிகளின் போராட்டத்திற்கு என்று பெரும் அளவு நிதியையும், தங்கத்தையும், தமது உழைப்பையும், தமது பிள்ளைகளையும், தமது வாழ்வையுமே வழங்கியிருந்தது ஒன்றும் இலகுவில் மறுத்துவிட முடியாதது.
எனவே விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பு அந்த மக்களுக்காகச் செய்யவேண்டிய விடயங்கள் என்று ஏராளம் இருக்கின்றன. எனவே விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பின் இருப்பு என்பதும், செயற்பாடுகள் என்பதும் ஈழத் தமிழர்களுக்கு மிகுந்த பாதுகாப்பைத் தேடித்தரக்கூடிய ஒன்றாகவே இருக்கும் என்பதில் சந்தேகம் இல்லை.
ஆனால் விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பு என்பது ஒரு பயங்கரவாத அமைப்பாக உலக நாடுகளால் அடையாளப்படுத்தப்பட்டு, விடுதலைப்புலிகள் உலக நாடுகள் பலவற்றால் தடைசெய்யப்பட்ட நிலையில், விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பு சர்வதேச ரீதியாக மேற்கொண்டு வரும் நகர்வுகள் என்பது எந்த அளவிற்கு ஈழத் தமிழரது போராட்டத்தை வெற்றிப் பாதையில் கொண்டு நகர்த்த உதவும் என்கின்ற கேள்விக்கு பதில் காணமுடியாமலேயே இருக்கின்றது.
எனவே ஈழத் தமிழர் தமது எதிர்கால அரசியல் இராஜதந்திரப் போராட்டத்தை சர்வதேச அரங்கில் விடுதலைப்புலிகளது தலைமையில் தொடர்ந்து முன்னெடுக்க விரும்பினால், விடுதலைப்புலிகள் மீது சர்வதேச நாடுகள் விதித்துள்ள தடைகளை எவ்வாறு நீக்குவது என்பது பற்றிச் சிந்திப்பது அவசியம்.
அதற்கு முன்னதாக, விடுதலைப்புலிகள் மீது எதற்காக உலக நாடுகள் தடையை விதித்தன என்றும், அந்த தடைகளின் பரிமாணங்கள் என்ன என்றும் சித்திப்பது அவசியம்.
இது பற்றி ஈழத் தமிழர்களும் சிந்திக்கவேண்டும். விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பும் சிந்திக்கவேண்டும்.
இன்று விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பை உலகில் 32 நாடுகள் தடை செய்து இருக்கின்றன.
இந்தியாவின் முன்னாள் பிரதமர் ராஜீவ் காந்தியைப் படுகொலை செய்தார்கள் என்று குற்றம் சுமாத்தி விடுதலைப்புலிகளை இந்தியா 1992ம் ஆண்டு தடை செய்தது.
அதனைத் தொடர்ந்து அமெரிக்க விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பை வெளிநாட்டு பயங்கரவாத அமைப்புக்களின் பட்டியலில் 1997ம் ஆண்டு ஒக்டோபர் மாதம் 8ம் திகதி இணைத்துக்கொண்டது. (அமெரிக்கா விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பை விஷேட சர்வதேச பயங்கவாதிகள் அமைப்பாக (Specially Designated Global Terrorist) 2.11.2001 இல் பிரகடனம் செய்து தடை செய்துள்ளது)
1998ம் ஆண்டு ஜனவரி மாதம் முதல் இலங்கை அரசாங்கம் விடுதலைப்புலிகளை தடை செய்தது. (இந்தத் தடையை புரிந்துணர்வு ஒப்பந்தத்தைத் தொடர்ந்து 2002 செப்டெம்பர் 4ம் திகதி நீக்கிய போதும், 2009ம் ஆண்டு ஜனவரி 7ம் திகதி மீண்டும் புலிகள் மீதான தடையை நடைமுறையப்படுத்தியது)
2000ம் ஆண்டு பிரித்தானியா விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பை ஒரு பயங்கரவாத அமைப்பாகக் கூறி தடை செய்தது.
2006ம் ஆண்டு மே மாதம் 17ம் திகதி ஐரோப்பிய ஒன்றியத்தைச் சேர்ந்த 27 நாடுகள் விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பை பயங்கரவாத அமைப்பாக பிரகடனம் செய்து தடை செய்தன. விடுதலைப்புலிகளே தமிழ் மக்களின் ஏகப் பிரதிரிகள் என்கின்ற வாதத்தை ஐரோப்பிய ஒன்றியப் பாராளுமன்றம் நிராகரித்திருந்ததும் குறிப்பிடத்தக்கது.
2006ம் ஆண்டு முதல் விடுதலைப்புலிகளைத் தடை செய்த கனடா, விடுதலைப்புலிகளுக்கு அரசியல் தஞ்சம் வழங்குவதில்லை என்கின்ற கொள்கையையும் கடுமையாகக் கடைப்பிடித்து வருகின்றது.
2001ம் ஆண்டு ஒஸ்ரேலியா விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பை ஒரு பயங்கரவாத அமைப்பாகப் பிரகடனப்படுத்தி (Resolution 1373) தடைசெய்தது.
இன்று யுத்தம் முடிவடைந்து, விடுதலைப்புலிகள் தங்கள் ஆயுதங்களை மௌனித்ததாக அறிவித்து ஒரு ஆண்டு கடந்துவிட்டுள்ள நிலையிலும், விடுதலைப்புலிகளைத் தடை செய்துள்ள 32 நாடுகளில் எந்த ஒரு நாடும் புலிகள் மீதான தடையை இதுவரை நீக்கவில்லை. அப்படி நீக்குவதான சமிக்ஞையையும் இதுவரை வெளிப்படுத்தவில்லை.
சர்வதேச மட்டத்தில் பாரிய அரசியல் இராஜதந்திர நகர்வுகளை முன்னெடுக்கவேண்டிய நிலையில் உள்ள தமிழர் தரப்பிற்கு ஒரு பெரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்தக் கூடிய ஒரு விடயமாக இது இருக்கின்றது என்பதில் சந்தேகம் இல்லை.
பயங்கரவாதிகளாக அடையாளப்படுத்தப்பட்ட நிலையில், முக்கிய ஜனநாயக நாடுகள் அனைத்திலும் தடை செய்யப்பட்ட நிலையில் ஒரு இராஜதந்திர நகர்வை விடுதலைப்புலிகள் தலைமையிலான தமிழர் தரப்பு செய்யவே முடியாது. எனவே, விடுதலைப்புலிகள் மீதான தடையை எவ்வாறு நீங்குவது என்பது பற்றி சிந்தித்தேயாகவேண்டிய கட்டாயத்தில் ஈழத் தமிழினம் இன்று நின்றுகொண்டிருக்கின்றது.
விடுதலைப்புலிகள் மீதான பயங்கரவாதச் சாயத்தை எப்படிப் போக்குவது? விடுதலைப்புலிகள் மீதான தடைகளை எவ்வாறு நீக்குவது?
விடுதலைப்புலிகள் மீதான தடையை நீக்குவது பற்றிப் பார்ப்பதற்கு, முதலில் விடுதலைப்புலிகள் மீது சுமார் 32 நாடுகள் எதற்காக தடையை விதித்தன என்று பார்ப்பது அவசியம்.
விடுதலைப்புலிகள் மீது மேற்படி இந்த நாடுகள் ஏதற்காகத் தடைகளை விதித்தன என்று பார்க்கின்ற பொழுது, பொதுவாக சில முக்கிய குற்றச்சாட்டுக்களை முன்வைத்தே புலிகள் மீதான தடைகளை அந்நாடுகள் விதித்ததுடன், விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பை ஒரு பயங்கரவாத அமைப்பாகவும் அடையாளப்படுத்தி வருகின்றார்கள்.
1. விடுதலைப்புலிகள் தற்கொலைத் தாக்குதல்களை மேற்கொள்கின்றார்கள்.
2. விடுதலைப்புலிகள் சிறுவர்களை படைகளில் இணைக்கின்றார்கள்.
3. சர்வதேச ஆயுதக்கடத்தல்களில் ஈடுபடுகின்றார்கள்.
4. ஜனநாயகரீதியாகத் தெரிவுசெய்யப்பட்ட மக்கள் பிரதிநிதிகளைக் கொலை செய்கின்றார்கள்.
பொதுவாகவே இதுபோன்ற குற்றச்சாட்டுக்களை அடிப்படையாக வைத்துத்தான் விடுதலைப்புலிகள் மீதான தடைகளை உலக நாடுகள் விதித்திருந்தன.
இதுபோன்ற பொதுவான குற்றச்சாட்டுக்கள் ஒருபுறம் இருக்க, விடுதலைப்புலிகள் மீது இந்த நாடுகள் தடைகளை விதிப்பதற்கும், புலிகள் அமைப்பை ஒரு பயங்கரவாத அமைப்பாக பிரகடனப்படுத்துவதற்கும் வேறு சில காரணங்களும் கூறப்படுகின்றன.
உதாரணத்திற்கு, விடுதலைப்புலிகள் கடற் கொள்ளை நடவடிக்கைகளில் ஈடுபட்டதாக ஒரு குற்றச்சாட்டு சில நாடுகளால் முன்வைக்கப்பட்டு வருகின்றது.
ஐரிஷ் மோனா (Irish Mona) என்ற கப்பலை 1995ம் ஆண்டு ஓகஸ்ட் மாதம் விடுதலைப்புலிகள் கடத்தியதாகவும், பிறின்சஸ் வேவ் (Princess Wave) என்ற கப்பலை 1996ம் ஆண்டு ஓகஸ்ட் மாதத்தில் புலிகள் கடத்தியதாகவும், அதனா (Athena) என்ற கப்பலை சர்வதேச நீர்பரப்பில் வைத்து 1997ம் ஆண்டு மே மாதம் புலிகள், கடத்தியதாகவும், 1997ம் ஆண்டு செப்டெம்பர் மாதம் எம்.வீ. கோடியலி (MV Cordiality ) என்ற கப்பலையும், 1998ம் ஆண்டு ஓகஸ்ட் மாதம் பிரின்சஸ் காஷ் (Princess Kash) என்ற கப்பலையும் 2006ம் ஆண்டு டிசம்பர் மாதம் எம்.வீ.பாரா-3 (MV Farah III ) என்ற கப்பலையும் சர்வதேச கடற்பரப்பில் வைத்து விடுதலைப்புலிகள் கடத்தியதாகவும் சர்வதேச நாடுகள் குற்றம் சுமத்துகின்றன.
அத்தோடு, 1999ம் ஆண்டு மே மாதம் 25ம் திகதி இந்தியாவில் இருந்து புறப்பட்ட மலேசியாவுக்குச் சொந்தமான எம்.வி. சிக் யங் (MV Sik Yang) என்ற காகோ கப்பல் இலங்கையின் வடக்கு–கிழக்கு கடல் பிரதேசத்தில் வைத்து வைத்து காணாமல் போயிருக்கின்றது. அந்தக் கப்பலில் பயணம் செய்ய 31 மாலுமிகளுக்கும் என்ன நடந்தது என்றும் தெரியவில்லை. அந்தக் கப்பலை விடுதலைப்புலிகளே கடத்தி இருக்கவேண்டும் என்றும், அதனது பெயரை மாற்றி தமது நடவடிக்கைகளுக்கு அந்தக் கப்பலை புலிகள் பயன்படுத்துவதாக சர்வதேச நாடுகள் சில குற்றம் சுமத்துகின்றன.
கனடா, ரொறன்ரோவை அடித்தளமாகக் கொண்டு செயற்படும் மெக்கனைஸ் நிறுவனம் (Mackenzie Institute), உலகளாவிய ரீதியில் திட்டமிட்ட ரீதியாக மேற்கொள்ளப்படும் குற்றச் செயல்கள் பற்றிய ஆய்வினைச் செய்துவரும் ஒரு சர்வதே அமைப்பு. விடுதலைப்புலிகளைப் புலிகள் அமைப்பான சர்வதேச ரீதியில் ஆயுதக் கடத்தல்களை மேற்கொண்டு வருவதாக இந்த மெக்கனைஸ் நிறுவனம் (Mackenzie Institute) வெளியிட்ட அறிக்கையானது, சர்வதேச மட்டத்தில் விடுதலைப்புலிகள் தடை செய்யப்படுவதற்கு முக்கிய காரணமாக அமைந்திருந்தது.
விடுதலைப்புலிகள் ஆயுத மற்றும் வெடிபொருட்களைக் கடத்திவருவதாகவும் (international arms trafficking), இந்தக் கடத்தல்களுக்கு புலிகள் சர்வதேசக் கடற்பரப்பைப் பயன்படுத்தி வருவதாகவும் இந்த அமைப்பு குற்றம் சுமத்தியிருந்தது. சர்வதேச மட்டத்தில் விடுதலைப்புலிகளுக்கு மியன்மாரிலும், தாய்லாந்தின் புகெட் பகுதியிலும் தளங்கள் இருப்பதாகவும், தன்சானியாவில் இருந்து இலங்கை அரசாங்கம் கொள்வனது செய்திருந்த 32,400 மோட்டார்களை (81mm) கடத்தியதாகவும் இந்த நிறுவனம் குற்றம் சுமத்தியிருந்தது.
அதேபோன்று விடுதலைப்புலிகள் தமிழ் மக்கள் அதிகமாக வாழும் நாடுகளில் பலவந்தமாக நிதிச் சேகரிப்பில் ஈடுபடுவதாகவும், கடல் கொள்ளை, ஆட்களை ஒரு நாட்டில் இருந்து மற்றொரு நாட்டுக்கு இரகசியமாகக் கொண்டு செல்லுதல், போதைப்பொருள் கடத்தல் நடவடிக்கைகள், ஆயுதக் கடத்தல்கள் போன்றன காரணமாக சட்டவிரோத நடவடிக்கைகளுக்கு பணம் சேகரிப்பதாகவும் பல சர்வதேச அமைப்புக்கள், பல நாடுகளின் புலனாய்வு அமைப்புக்கள் குற்றம் சுமத்தியிருந்தன.
இவற்றிற்கு மேலாக, விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பிற்கும் சில இஸ்லாமிய போராட்டக் குழுக்களுக்கும் இடையில் தொடர்பு இருப்பதாக பரவலாக வெளிவந்த செய்திகள்தாம், மேற்குலகம் விடுதலைப்புலிகள் மீது தடை விதிப்பதற்கும், விடுதலைப்புலிகளுக்கு எதிரான தமது நடவடிக்கைகளை தீவிரப்படுத்தவும் காரணமாக அமைந்திருந்தன.
விடுதலைப்புலிகளுக்கும் இஸ்லாமியத் தீவிரவாத அமைப்புகளுக்கும் இடையில் தொடர்புகள் இருப்பதாக வெளிவந்த செய்திகளில் பல உண்மைக்குக் புறம்பானவைகளாக, புலிகள் மீது களங்கத்தை ஏற்படுத்தும் நோக்கோடு புனையப்பட்டிருந்தாலும் கூட, அதற்கான சாத்தியங்களை புறக்கணிப்பதற்கு மேற்குலகம் தயாராக இருக்கவில்லை என்பதுதான் உண்மை.
70களின் நடுப்பகுதியில் பலஸ்தீன விடுதலை அமைப்பான Popular Front for the Liberation of Palestine என்ற அமைப்பிடம் விடுதலைப்புலிகள் பயிற்சி பெற்றது மாத்திரம் அல்ல, இந்த அமைப்புடன் இணைந்து தெற்கு லெபனானில் புலிகளும் நேரடியாகப் போராடியதற்கான ஆதாரங்களை இந்தியப் புலனாய்வுப் பிரிவினர் உலக நாடுகள் சிலவற்றின் புலனாய்வுப் பிரிவினருக்கு வழங்கியிருந்தார்கள்.
அதேபோன்று 1998ம் ஆண்டில் விடுதலைப்புலிகளால் வெளியிடப்பட்ட பிரகடனம் ஒன்றில், உலகின் முதலாளித்துவதற்கு எதிராக போராடிவரும் சர்வதேச விடுதலைப் போராட்ட சக்திகள், சோசலிச நாடுகள் போன்றனவற்றுடன் கைகோர்த்து நாமும் போராடுவோம் என்று கூறப்பட்டிருந்ததையும், மேற்குலகம் தனது கவனத்தில் எடுத்துக்கொண்டிருந்தது.
இதேபோன்று ஜனநாயத்தின் ஒரு முக்கிய தளம் என்று கூறி அமெரிக்க-பிரித்தானியாவைத் தளமாகக் கொண்டு வெளிவருகின்ற Westminster Journal என்ற செய்தி ஊடகம், விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பு 1990ம் ஆண்டில் மொறோ இஸ்லாமிய விடுதலை முன்னணி (Moro Islamic Liberation Front -MILF) என்ற அமைப்பிற்கும், அபுசையாப் குழு (Abu Sayyaf Group -ASG) என்று அமைப்பிற்கும் பயிற்சி வழங்கியதை மேற்குலகின் புலனாய்வு அமைப்புக்கள் உறுதிப்படுத்தியுள்ளதாக தனது ஆய்வுக் கட்டுரையில் தெரிவித்திருந்தது. இந்த இரண்டு அமைப்புக்களுமே சர்வதேச பயங்கவாத அமைப்பாக உலகநாடுகளால் பிரகடனப்படுத்தப்பட்டுள்ள அல்கைதாவுடன் தொடர்புபட்ட அமைப்புக்கள் என்பதும் குறிப்பிடத்தக்கது. அதே போன்று இந்திய இஸ்லாமிய போராட்ட அமைப்பான அல் உம்மா (Al Ummah) என்ற அமைப்பிற்கும் விடுதலைப்புலிகள் பயிற்சி வழங்கியதாக இந்தியப் புலனாய்வுப்பிரிவு குற்றம் சுமத்தியிருந்தது.
இதுபோன்ற பரவலான குற்றச்சாட்டுக்கள், திட்டமிட்ட காய் நகர்த்தல்கள் காரணமாக விடுதலைப்புலிகளை சர்வதேச சமூகம் பயங்கரவாதிகளாக, தடை செய்யப்பட்ட ஒரு அமைப்பாக அடையாளப்படுத்தும் நிலை உருவானது.
விடுதலைப்புலிகள் மீதான தடைக்கான காரணங்கள் என்று ஆராய்கின்ற பொழுது, அதற்கு விடுதலைப்புலிகளின் நடவடிக்கைகளும், புலிகளை சர்வதேசப் பொறிக்குள் வீழ்த்தி தடை செய்வதற்காக எதிரிகள் வகுத்த வியூகங்களும் ஒரு காரணம் என்றால், மறுபக்கம் சில ஈழத் தமிழர்கள் தன்னிச்சையாக மேற்கொண்ட நடவடிக்கைகளும் காரணமாக இருந்தன என்பதையும் இங்கு நான் சுட்டிக்காண்பித்துத்தான் ஆகவேண்டும்.
புலம்பெயர்ந்த நாடுகளில் விடுதலைப்புலிகளின் செயற்பாட்டாளர்களாக, விசுவாசிகளாக, பணியாளர்களாக, ஆதரவாளர்களாகச் செயற்பட்ட சில ஈழத் தமிழர்கள் தனிப்பட்ட ரீதியில் மேற்கொண்ட சில சட்டவிரோத நடவடிக்கைகள் கூட, விடுதலைப்புலிகளின் தடைக்கு சில வழிகளில் காரணமாக அமைந்திருந்தன.
உதாரணத்திற்கு, 1993ம் இல் அமெரிக்கவில் உள்ள உலக வர்த்தக மையம் மீது இஸ்லாமிய தீவிரவாதிகளால் மேற்கொள்ளப்பட்ட முதலாவது தாக்குதலில் சம்பந்தப்பட்டதாக நம்பப்படும் ரம்சி யூசுப் (Ramzi Yousef) என்பவருக்கு ஒரு ஈழத் தமிழரே போலிக் கடவுச் சீட்டு தயாரித்துக் கொடுத்திருந்தது கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. அவ்வாறு போலிக் கடவுச் சீட்டு தயாரித்துக் கொடுத்த நபர் விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பின் பகுதி நேரப் பணியாளராக செயற்பட்டிருந்தார். இதனைக் காரணமாக வைத்து ரம்சி யூசுப்பிற்கு விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பே போலிக் கடவுச் சீட்டை வழங்கியிருந்ததாக South Asian Terrorism Portal என்ற அமைப்பு குற்றம் சுமத்தியிருந்தது.
இதேபோன்று, கொலம்பியாவில் போதைப்பொருள் கடத்தலில் ஈடுபட்ட ஒரு ஈழத் தமிழர் கைது செய்யப்பட்ட போழுது, அவர் ஒரு விடுதலைப்புலி செயற்பாட்டாளராக இருந்ததாகவும் செய்திகள் தெரிவிக்கின்றன.
இதேபோன்று விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பின் ஆதரவாளர்கள், செயற்பாட்டாளர்கள் என்று தங்களைக் கூறிக்கொண்டு திரிந்த பலர் தனிப்பட்ட ரீதியில் மேற்கொண்ட பல சட்டவிரோதச் செயல்கள் கூட, விடுதலைப்புலிகள் சர்வதே ரீதியில் தடைசெய்யப்படக் காரணமாக அமைந்திருந்தன.
அத்தோடு, சாதாரணமாக மேற்குலகிற்கு அகதிகளாகப் புலம் பெயர்ந்த பெரும்பாலான மக்கள் தாங்கள் அகதி அந்தஸ்து பெற வேண்டும் என்பதற்காக அந்தந்த நாட்டு அரசாங்கங்களிடம் விடுதலைப்புலிகளை மோசமாகச் சித்தரித்துக் கொடுத்த வாக்கு மூலங்கள் கூட, விடுதலைப்புலிகள் ஒரு மக்கள் போராட்ட அமைப்பு அல்ல என்கின்ற தீர்மானத்தை மேற்குலகம் எடுக்கக் காரணமாக அமைந்திருந்ததாக அண்மையில் என்னுடன் பேசிய மேற்குலகு இராஜதந்திரி ஒருவர் தெரிவித்திருந்தார்.
சரி, இப்பொழுது கேள்வி இதுதான்.
விடுதலைப்புலிகள் மீதான தடையை நீக்குவது எப்படி?
தற்பொழுது யுத்தம் முடிவடைந்து விட்டது. எனவே புலிகள் மீது பிரதானமாக முன்வைக்கப்படுகின்ற குற்றச்சாட்டுக்களான: விடுதலைப்புலிகள் தற்கொலைத் தாக்குதல்களை மேற்கொள்கின்றார்கள், விடுதலைப்புலிகள் சிறுவர்களை படைகளில் இணைக்கின்றார்கள், சர்வதேச ஆயுதக்கடத்தல்களில் ஈடுபடுகின்றார்கள், ஜனநாயகரீதியாகத் தெரிவுசெய்யப்பட்ட மக்கள் பிரதிநிதிகளைக் கொலை செய்கின்றார்கள் போன்ற எந்த ஒரு விடயமும் விடுதலைப்புலிகள் தரப்பால் தற்பொழுது செய்யப்படுவதில்லை.
கடந்த ஒரு வருடமாக மேற்குறிப்பிட்ட எந்த ஒரு நடவடிக்கையுமே நடைபெற்றிருக்கவில்லை. விடுதலைப்புலிகள் தமது ஆயுதங்களை முற்றாகவே மௌனித்து, ஜனநாயக வழிகளிலேயே தமது விடுதலையை வென்றெடுக்க விளைகின்றார்கள். எனவே விடுதலைப்புலிகள் மீதான தடையை நீடிப்பதற்கான முகாந்திரங்கள் பல நாடுகளில் தானாகவே இல்லாமல் போய்விடுகின்றன.
இந்தச் சந்தர்பத்தைப் பயன்படுத்திக்கொண்டு விடுதலைப்புலிகள் தரப்பும், உலகத் தமிழ் அமைப்புக்களும் புலிகள் அமைப்பின் மீதான தடையை சர்வதேச மட்டத்தில் நீக்குவதற்கான நகர்வுகளை மேற்கொள்ளவேண்டும்.
முதலாவதாக விடுதலைப்புலிகள் என்று தங்களைக் கூறிக்கொள்ளும் தரப்பினர் தாம் உலக நியதிகளின்படிதான் தமது மக்களுக்கு விடுதலை பெற்றுத்தர ஆவலாக இருக்கின்றோம் என்கின்ற விடயத்தை உலக நாடுகளுக்கு கூற முயலவேண்டும். அடிக்கப் போகின்றார்கள்.. பிடிக்கப் போகின்றார்கள் அதோ அங்கே பத்தாயிரம் பேர் இருக்கின்றார்கள்.. இதோ இங்கே இவர் இருக்கின்றார் போன்ற அறிக்கை பம்மாத்துக்களைத் தவிர்க்க வேண்டும்.
அடுத்ததாக, விடுதலைப்புலிகள் மீது கிரிமினல் குற்றங்கள் எதுவும் வராத அளவிற்கு அந்த அமைப்பின் உறுப்பினர்கள், ஆதரவாளர்கள் செயற்படவேண்டும். அடாவடித்தனங்கள், சமூகவிரோதச் செயல்கள் போன்றனவற்றில் ஈடுபடும் உறுப்பினர்களை அமைப்பில் இருந்து பகிரங்கமாக விலக்கி வைக்கவேண்டும். ஜனநாயக நடைமுறையில் தமக்கு இருக்கும் ஈடுபாட்டை பல்வேறு வடிவங்களில் வெளிப்படுத்தவேண்டும்.
மேற்கூறியனவற்றைச் செய்துவிட்டு, பல்வேறு நாடுகளில் உள்ள அரசியல் கட்சிகள், மனித உரிமை ஆர்வலர்கள் ஊடாக அந்தந்த அரசாங்கங்களுக்கு அழுத்தங்களைக் கொடுக்கவேண்டும்.
இதுபோன்ற பல்வேறு வியூகங்களை வகுத்து நகர்வெடுக்கின்றபொழுது விடுதலைப்புலிகள் மீது பல நாடுகள் விதித்திருக்கும் தடைகள் தானாகவே நீக்கப்படுவதற்குச் சந்தர்ப்பம் இருக்கின்றது.
...கீழ் (Unlawful Activities Prevention Act ) விடுதலைப் புலிகள் மீதான தடை நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டு வருகின்றது. விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பை ஒரு பயங்கரவாத அமைப்பாகக் கூறி, விடுதலைப் புலிகள் மற்றும் அதன் ஆதரவாளர்கள் மீது தனது கடுமையான சட்டத்தை ஏவியும் வருகின்றது இந்தியா.
விடுதலைப்புலிகள் மீதான இந்தியாவின் இந்தத் தடை காரணமாக விடுதலைப்புலிகள் அமைப்புக்கு நேரடியாக ஏற்பட்டு வருகின்ற பாதிப்புக்கள் ஒரு புறம் இருக்க, ஈழத் தமிழர்களின் நன்மைகள் இந்தத் தடையால் பெரும் பாதிப்புக்கு உள்ளாகின்றன என்பதுதான் உண்மை.
முதலாவதாக இலங்கை இராணுவத்தின் திறந்தவெளிச் சிறைச்சாலைகளில் இருந்தும், வெள்ளை வான் வேட்டைகளில் இருந்தும், முட்கம்பிக் கொலைக் களங்களில் இருந்தும் தப்பி ஈழத் தமிழர்கள் தமிழ் நாட்டிற்கு தஞ்சம் தேடி வரும் வழிகளை இந்தியாவின் இந்தத் தடை இரும்புச் சுவர் கொண்டு அடைத்து நிற்கின்றது.
அடுத்ததாக, விடுதலைப்புலிகள் மீது நீடிக்கப்பட்டுள்ள இந்த தடையானது, குறைந்தது அடுத்த இரண்டு வருடங்களுக்காவது ஈழத்தமிழர் தமது அரசியல் நகர்வுகளை தமிழ்நாட்டை அடிப்படையாகக் கொண்டு மேற்கொள்ளமுடியாது என்பதை திட்டவட்டமாக அறிவித்து நிற்கின்றது.
அத்தோடு, விடுதலைப்புலிகள் மீதான இந்த தடையை அடிப்படையாக வைத்து, ஈழத் தமிழர்களுக்குச் சார்பாகச் செயற்படும் அல்லது செயற்பட நினைக்கின்ற தமிழ் நாட்டு அரசியல் சக்திகளின் கரங்களையும் முடக்கிப் போடுவதற்கு இந்தியாவின் ஆளும் வர்க்கத்திற்கு அளவற்ற அதிகாரங்களையும் கொடுத்து நிற்கின்றது.
இன்று ஈழத்தமிழரைப் பொறுத்தவரையில் அவர்கள் தங்கள் சொந்த மண்ணில் இருந்து முற்றாகவே விரட்டியடிக்கப்பட்ட நிலையில், எஞ்சி இருப்பவர்கள் அடிமைச் சீவியம் நடத்த நிர்ப்பந்திக்கப்பட்டு வரும் நிலையில் அவர்களது எதிர்கால அரசியல் நகர்வென்பது தமிழ் நாட்டிலோ அல்லது புலம்பெயர் நாடுகளிலோதான் மேற்கொள்ளப்படவேண்டி இருக்கின்றது.
இந்தியாவில் புலிகள் மீதான இந்தத் தடை நீடிப்புக் காரணமாக தமிழ் நாட்டை அடிப்படையாகக் கொண்ட ஈழத் தமிழர்களின் அரசியல் நகர்வுகள் ஓரளவு முடக்கப்பட்ட நிலையில், புலம்பெயர் நாடுகளிலேயே ஈழத் தமிழர்களின் எதிர்கால அரசியல் நகர்வுகள் காத்திரமாக முன்நகர்த்தப்படவேண்டிய தேவை இருக்கின்றது.
தமிழர்தான் புலிகள்.. புலிகள்தாம் தமிழர்கள் என்னும் கோஷம் கடந்த ஒரு தசாப்த காலமாக தமிழ் தேசியவாதிகளால் முன்வைக்கப்பட்டு வருகின்றது. பெரும்பாலான ஈழத் தமிழர்களும் நாங்களே விடுதலைப்புலிகள்.. புலிகள் எனப்படுபவர்கள் நாங்கள்தாம் .. என்று கூறிக்கொள்வதில் பெருமையும் அடைந்து கொள்கின்றார்கள்.
ஈழத் தமிழர்களின் கடந்த 30 வருட கால உழைப்புக்கள், கனவுகள், தியாகங்கள் என்பன விடுதலைப்புலிகள் என்ற அமைப்பின் மீதுதான் முதலீடு செய்யப்பட்டிருக்கின்றன. சாதாரணமாகவே எதற்கும் கணக்குப் பார்த்து, பிரதிபலன் எதிர்பார்த்து முதலிடுகின்ற வழக்கத்தை தமதாகக் கொண்ட ஈழத் தமிழ் சமூகம், விடுதலைப்புலிகளின் போராட்டத்திற்கு என்று பெரும் அளவு நிதியையும், தங்கத்தையும், தமது உழைப்பையும், தமது பிள்ளைகளையும், தமது வாழ்வையுமே வழங்கியிருந்தது ஒன்றும் இலகுவில் மறுத்துவிட முடியாதது.
எனவே விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பு அந்த மக்களுக்காகச் செய்யவேண்டிய விடயங்கள் என்று ஏராளம் இருக்கின்றன. எனவே விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பின் இருப்பு என்பதும், செயற்பாடுகள் என்பதும் ஈழத் தமிழர்களுக்கு மிகுந்த பாதுகாப்பைத் தேடித்தரக்கூடிய ஒன்றாகவே இருக்கும் என்பதில் சந்தேகம் இல்லை.
ஆனால் விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பு என்பது ஒரு பயங்கரவாத அமைப்பாக உலக நாடுகளால் அடையாளப்படுத்தப்பட்டு, விடுதலைப்புலிகள் உலக நாடுகள் பலவற்றால் தடைசெய்யப்பட்ட நிலையில், விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பு சர்வதேச ரீதியாக மேற்கொண்டு வரும் நகர்வுகள் என்பது எந்த அளவிற்கு ஈழத் தமிழரது போராட்டத்தை வெற்றிப் பாதையில் கொண்டு நகர்த்த உதவும் என்கின்ற கேள்விக்கு பதில் காணமுடியாமலேயே இருக்கின்றது.
எனவே ஈழத் தமிழர் தமது எதிர்கால அரசியல் இராஜதந்திரப் போராட்டத்தை சர்வதேச அரங்கில் விடுதலைப்புலிகளது தலைமையில் தொடர்ந்து முன்னெடுக்க விரும்பினால், விடுதலைப்புலிகள் மீது சர்வதேச நாடுகள் விதித்துள்ள தடைகளை எவ்வாறு நீக்குவது என்பது பற்றிச் சிந்திப்பது அவசியம்.
அதற்கு முன்னதாக, விடுதலைப்புலிகள் மீது எதற்காக உலக நாடுகள் தடையை விதித்தன என்றும், அந்த தடைகளின் பரிமாணங்கள் என்ன என்றும் சித்திப்பது அவசியம்.
இது பற்றி ஈழத் தமிழர்களும் சிந்திக்கவேண்டும். விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பும் சிந்திக்கவேண்டும்.
இன்று விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பை உலகில் 32 நாடுகள் தடை செய்து இருக்கின்றன.
இந்தியாவின் முன்னாள் பிரதமர் ராஜீவ் காந்தியைப் படுகொலை செய்தார்கள் என்று குற்றம் சுமாத்தி விடுதலைப்புலிகளை இந்தியா 1992ம் ஆண்டு தடை செய்தது.
அதனைத் தொடர்ந்து அமெரிக்க விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பை வெளிநாட்டு பயங்கரவாத அமைப்புக்களின் பட்டியலில் 1997ம் ஆண்டு ஒக்டோபர் மாதம் 8ம் திகதி இணைத்துக்கொண்டது. (அமெரிக்கா விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பை விஷேட சர்வதேச பயங்கவாதிகள் அமைப்பாக (Specially Designated Global Terrorist) 2.11.2001 இல் பிரகடனம் செய்து தடை செய்துள்ளது)
1998ம் ஆண்டு ஜனவரி மாதம் முதல் இலங்கை அரசாங்கம் விடுதலைப்புலிகளை தடை செய்தது. (இந்தத் தடையை புரிந்துணர்வு ஒப்பந்தத்தைத் தொடர்ந்து 2002 செப்டெம்பர் 4ம் திகதி நீக்கிய போதும், 2009ம் ஆண்டு ஜனவரி 7ம் திகதி மீண்டும் புலிகள் மீதான தடையை நடைமுறையப்படுத்தியது)
2000ம் ஆண்டு பிரித்தானியா விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பை ஒரு பயங்கரவாத அமைப்பாகக் கூறி தடை செய்தது.
2006ம் ஆண்டு மே மாதம் 17ம் திகதி ஐரோப்பிய ஒன்றியத்தைச் சேர்ந்த 27 நாடுகள் விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பை பயங்கரவாத அமைப்பாக பிரகடனம் செய்து தடை செய்தன. விடுதலைப்புலிகளே தமிழ் மக்களின் ஏகப் பிரதிரிகள் என்கின்ற வாதத்தை ஐரோப்பிய ஒன்றியப் பாராளுமன்றம் நிராகரித்திருந்ததும் குறிப்பிடத்தக்கது.
2006ம் ஆண்டு முதல் விடுதலைப்புலிகளைத் தடை செய்த கனடா, விடுதலைப்புலிகளுக்கு அரசியல் தஞ்சம் வழங்குவதில்லை என்கின்ற கொள்கையையும் கடுமையாகக் கடைப்பிடித்து வருகின்றது.
2001ம் ஆண்டு ஒஸ்ரேலியா விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பை ஒரு பயங்கரவாத அமைப்பாகப் பிரகடனப்படுத்தி (Resolution 1373) தடைசெய்தது.
இன்று யுத்தம் முடிவடைந்து, விடுதலைப்புலிகள் தங்கள் ஆயுதங்களை மௌனித்ததாக அறிவித்து ஒரு ஆண்டு கடந்துவிட்டுள்ள நிலையிலும், விடுதலைப்புலிகளைத் தடை செய்துள்ள 32 நாடுகளில் எந்த ஒரு நாடும் புலிகள் மீதான தடையை இதுவரை நீக்கவில்லை. அப்படி நீக்குவதான சமிக்ஞையையும் இதுவரை வெளிப்படுத்தவில்லை.
சர்வதேச மட்டத்தில் பாரிய அரசியல் இராஜதந்திர நகர்வுகளை முன்னெடுக்கவேண்டிய நிலையில் உள்ள தமிழர் தரப்பிற்கு ஒரு பெரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்தக் கூடிய ஒரு விடயமாக இது இருக்கின்றது என்பதில் சந்தேகம் இல்லை.
பயங்கரவாதிகளாக அடையாளப்படுத்தப்பட்ட நிலையில், முக்கிய ஜனநாயக நாடுகள் அனைத்திலும் தடை செய்யப்பட்ட நிலையில் ஒரு இராஜதந்திர நகர்வை விடுதலைப்புலிகள் தலைமையிலான தமிழர் தரப்பு செய்யவே முடியாது. எனவே, விடுதலைப்புலிகள் மீதான தடையை எவ்வாறு நீங்குவது என்பது பற்றி சிந்தித்தேயாகவேண்டிய கட்டாயத்தில் ஈழத் தமிழினம் இன்று நின்றுகொண்டிருக்கின்றது.
விடுதலைப்புலிகள் மீதான பயங்கரவாதச் சாயத்தை எப்படிப் போக்குவது? விடுதலைப்புலிகள் மீதான தடைகளை எவ்வாறு நீக்குவது?
விடுதலைப்புலிகள் மீதான தடையை நீக்குவது பற்றிப் பார்ப்பதற்கு, முதலில் விடுதலைப்புலிகள் மீது சுமார் 32 நாடுகள் எதற்காக தடையை விதித்தன என்று பார்ப்பது அவசியம்.
விடுதலைப்புலிகள் மீது மேற்படி இந்த நாடுகள் ஏதற்காகத் தடைகளை விதித்தன என்று பார்க்கின்ற பொழுது, பொதுவாக சில முக்கிய குற்றச்சாட்டுக்களை முன்வைத்தே புலிகள் மீதான தடைகளை அந்நாடுகள் விதித்ததுடன், விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பை ஒரு பயங்கரவாத அமைப்பாகவும் அடையாளப்படுத்தி வருகின்றார்கள்.
1. விடுதலைப்புலிகள் தற்கொலைத் தாக்குதல்களை மேற்கொள்கின்றார்கள்.
2. விடுதலைப்புலிகள் சிறுவர்களை படைகளில் இணைக்கின்றார்கள்.
3. சர்வதேச ஆயுதக்கடத்தல்களில் ஈடுபடுகின்றார்கள்.
4. ஜனநாயகரீதியாகத் தெரிவுசெய்யப்பட்ட மக்கள் பிரதிநிதிகளைக் கொலை செய்கின்றார்கள்.
பொதுவாகவே இதுபோன்ற குற்றச்சாட்டுக்களை அடிப்படையாக வைத்துத்தான் விடுதலைப்புலிகள் மீதான தடைகளை உலக நாடுகள் விதித்திருந்தன.
இதுபோன்ற பொதுவான குற்றச்சாட்டுக்கள் ஒருபுறம் இருக்க, விடுதலைப்புலிகள் மீது இந்த நாடுகள் தடைகளை விதிப்பதற்கும், புலிகள் அமைப்பை ஒரு பயங்கரவாத அமைப்பாக பிரகடனப்படுத்துவதற்கும் வேறு சில காரணங்களும் கூறப்படுகின்றன.
உதாரணத்திற்கு, விடுதலைப்புலிகள் கடற் கொள்ளை நடவடிக்கைகளில் ஈடுபட்டதாக ஒரு குற்றச்சாட்டு சில நாடுகளால் முன்வைக்கப்பட்டு வருகின்றது.
ஐரிஷ் மோனா (Irish Mona) என்ற கப்பலை 1995ம் ஆண்டு ஓகஸ்ட் மாதம் விடுதலைப்புலிகள் கடத்தியதாகவும், பிறின்சஸ் வேவ் (Princess Wave) என்ற கப்பலை 1996ம் ஆண்டு ஓகஸ்ட் மாதத்தில் புலிகள் கடத்தியதாகவும், அதனா (Athena) என்ற கப்பலை சர்வதேச நீர்பரப்பில் வைத்து 1997ம் ஆண்டு மே மாதம் புலிகள், கடத்தியதாகவும், 1997ம் ஆண்டு செப்டெம்பர் மாதம் எம்.வீ. கோடியலி (MV Cordiality ) என்ற கப்பலையும், 1998ம் ஆண்டு ஓகஸ்ட் மாதம் பிரின்சஸ் காஷ் (Princess Kash) என்ற கப்பலையும் 2006ம் ஆண்டு டிசம்பர் மாதம் எம்.வீ.பாரா-3 (MV Farah III ) என்ற கப்பலையும் சர்வதேச கடற்பரப்பில் வைத்து விடுதலைப்புலிகள் கடத்தியதாகவும் சர்வதேச நாடுகள் குற்றம் சுமத்துகின்றன.
அத்தோடு, 1999ம் ஆண்டு மே மாதம் 25ம் திகதி இந்தியாவில் இருந்து புறப்பட்ட மலேசியாவுக்குச் சொந்தமான எம்.வி. சிக் யங் (MV Sik Yang) என்ற காகோ கப்பல் இலங்கையின் வடக்கு–கிழக்கு கடல் பிரதேசத்தில் வைத்து வைத்து காணாமல் போயிருக்கின்றது. அந்தக் கப்பலில் பயணம் செய்ய 31 மாலுமிகளுக்கும் என்ன நடந்தது என்றும் தெரியவில்லை. அந்தக் கப்பலை விடுதலைப்புலிகளே கடத்தி இருக்கவேண்டும் என்றும், அதனது பெயரை மாற்றி தமது நடவடிக்கைகளுக்கு அந்தக் கப்பலை புலிகள் பயன்படுத்துவதாக சர்வதேச நாடுகள் சில குற்றம் சுமத்துகின்றன.
கனடா, ரொறன்ரோவை அடித்தளமாகக் கொண்டு செயற்படும் மெக்கனைஸ் நிறுவனம் (Mackenzie Institute), உலகளாவிய ரீதியில் திட்டமிட்ட ரீதியாக மேற்கொள்ளப்படும் குற்றச் செயல்கள் பற்றிய ஆய்வினைச் செய்துவரும் ஒரு சர்வதே அமைப்பு. விடுதலைப்புலிகளைப் புலிகள் அமைப்பான சர்வதேச ரீதியில் ஆயுதக் கடத்தல்களை மேற்கொண்டு வருவதாக இந்த மெக்கனைஸ் நிறுவனம் (Mackenzie Institute) வெளியிட்ட அறிக்கையானது, சர்வதேச மட்டத்தில் விடுதலைப்புலிகள் தடை செய்யப்படுவதற்கு முக்கிய காரணமாக அமைந்திருந்தது.
விடுதலைப்புலிகள் ஆயுத மற்றும் வெடிபொருட்களைக் கடத்திவருவதாகவும் (international arms trafficking), இந்தக் கடத்தல்களுக்கு புலிகள் சர்வதேசக் கடற்பரப்பைப் பயன்படுத்தி வருவதாகவும் இந்த அமைப்பு குற்றம் சுமத்தியிருந்தது. சர்வதேச மட்டத்தில் விடுதலைப்புலிகளுக்கு மியன்மாரிலும், தாய்லாந்தின் புகெட் பகுதியிலும் தளங்கள் இருப்பதாகவும், தன்சானியாவில் இருந்து இலங்கை அரசாங்கம் கொள்வனது செய்திருந்த 32,400 மோட்டார்களை (81mm) கடத்தியதாகவும் இந்த நிறுவனம் குற்றம் சுமத்தியிருந்தது.
அதேபோன்று விடுதலைப்புலிகள் தமிழ் மக்கள் அதிகமாக வாழும் நாடுகளில் பலவந்தமாக நிதிச் சேகரிப்பில் ஈடுபடுவதாகவும், கடல் கொள்ளை, ஆட்களை ஒரு நாட்டில் இருந்து மற்றொரு நாட்டுக்கு இரகசியமாகக் கொண்டு செல்லுதல், போதைப்பொருள் கடத்தல் நடவடிக்கைகள், ஆயுதக் கடத்தல்கள் போன்றன காரணமாக சட்டவிரோத நடவடிக்கைகளுக்கு பணம் சேகரிப்பதாகவும் பல சர்வதேச அமைப்புக்கள், பல நாடுகளின் புலனாய்வு அமைப்புக்கள் குற்றம் சுமத்தியிருந்தன.
இவற்றிற்கு மேலாக, விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பிற்கும் சில இஸ்லாமிய போராட்டக் குழுக்களுக்கும் இடையில் தொடர்பு இருப்பதாக பரவலாக வெளிவந்த செய்திகள்தாம், மேற்குலகம் விடுதலைப்புலிகள் மீது தடை விதிப்பதற்கும், விடுதலைப்புலிகளுக்கு எதிரான தமது நடவடிக்கைகளை தீவிரப்படுத்தவும் காரணமாக அமைந்திருந்தன.
விடுதலைப்புலிகளுக்கும் இஸ்லாமியத் தீவிரவாத அமைப்புகளுக்கும் இடையில் தொடர்புகள் இருப்பதாக வெளிவந்த செய்திகளில் பல உண்மைக்குக் புறம்பானவைகளாக, புலிகள் மீது களங்கத்தை ஏற்படுத்தும் நோக்கோடு புனையப்பட்டிருந்தாலும் கூட, அதற்கான சாத்தியங்களை புறக்கணிப்பதற்கு மேற்குலகம் தயாராக இருக்கவில்லை என்பதுதான் உண்மை.
70களின் நடுப்பகுதியில் பலஸ்தீன விடுதலை அமைப்பான Popular Front for the Liberation of Palestine என்ற அமைப்பிடம் விடுதலைப்புலிகள் பயிற்சி பெற்றது மாத்திரம் அல்ல, இந்த அமைப்புடன் இணைந்து தெற்கு லெபனானில் புலிகளும் நேரடியாகப் போராடியதற்கான ஆதாரங்களை இந்தியப் புலனாய்வுப் பிரிவினர் உலக நாடுகள் சிலவற்றின் புலனாய்வுப் பிரிவினருக்கு வழங்கியிருந்தார்கள்.
அதேபோன்று 1998ம் ஆண்டில் விடுதலைப்புலிகளால் வெளியிடப்பட்ட பிரகடனம் ஒன்றில், உலகின் முதலாளித்துவதற்கு எதிராக போராடிவரும் சர்வதேச விடுதலைப் போராட்ட சக்திகள், சோசலிச நாடுகள் போன்றனவற்றுடன் கைகோர்த்து நாமும் போராடுவோம் என்று கூறப்பட்டிருந்ததையும், மேற்குலகம் தனது கவனத்தில் எடுத்துக்கொண்டிருந்தது.
இதேபோன்று ஜனநாயத்தின் ஒரு முக்கிய தளம் என்று கூறி அமெரிக்க-பிரித்தானியாவைத் தளமாகக் கொண்டு வெளிவருகின்ற Westminster Journal என்ற செய்தி ஊடகம், விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பு 1990ம் ஆண்டில் மொறோ இஸ்லாமிய விடுதலை முன்னணி (Moro Islamic Liberation Front -MILF) என்ற அமைப்பிற்கும், அபுசையாப் குழு (Abu Sayyaf Group -ASG) என்று அமைப்பிற்கும் பயிற்சி வழங்கியதை மேற்குலகின் புலனாய்வு அமைப்புக்கள் உறுதிப்படுத்தியுள்ளதாக தனது ஆய்வுக் கட்டுரையில் தெரிவித்திருந்தது. இந்த இரண்டு அமைப்புக்களுமே சர்வதேச பயங்கவாத அமைப்பாக உலகநாடுகளால் பிரகடனப்படுத்தப்பட்டுள்ள அல்கைதாவுடன் தொடர்புபட்ட அமைப்புக்கள் என்பதும் குறிப்பிடத்தக்கது. அதே போன்று இந்திய இஸ்லாமிய போராட்ட அமைப்பான அல் உம்மா (Al Ummah) என்ற அமைப்பிற்கும் விடுதலைப்புலிகள் பயிற்சி வழங்கியதாக இந்தியப் புலனாய்வுப்பிரிவு குற்றம் சுமத்தியிருந்தது.
இதுபோன்ற பரவலான குற்றச்சாட்டுக்கள், திட்டமிட்ட காய் நகர்த்தல்கள் காரணமாக விடுதலைப்புலிகளை சர்வதேச சமூகம் பயங்கரவாதிகளாக, தடை செய்யப்பட்ட ஒரு அமைப்பாக அடையாளப்படுத்தும் நிலை உருவானது.
விடுதலைப்புலிகள் மீதான தடைக்கான காரணங்கள் என்று ஆராய்கின்ற பொழுது, அதற்கு விடுதலைப்புலிகளின் நடவடிக்கைகளும், புலிகளை சர்வதேசப் பொறிக்குள் வீழ்த்தி தடை செய்வதற்காக எதிரிகள் வகுத்த வியூகங்களும் ஒரு காரணம் என்றால், மறுபக்கம் சில ஈழத் தமிழர்கள் தன்னிச்சையாக மேற்கொண்ட நடவடிக்கைகளும் காரணமாக இருந்தன என்பதையும் இங்கு நான் சுட்டிக்காண்பித்துத்தான் ஆகவேண்டும்.
புலம்பெயர்ந்த நாடுகளில் விடுதலைப்புலிகளின் செயற்பாட்டாளர்களாக, விசுவாசிகளாக, பணியாளர்களாக, ஆதரவாளர்களாகச் செயற்பட்ட சில ஈழத் தமிழர்கள் தனிப்பட்ட ரீதியில் மேற்கொண்ட சில சட்டவிரோத நடவடிக்கைகள் கூட, விடுதலைப்புலிகளின் தடைக்கு சில வழிகளில் காரணமாக அமைந்திருந்தன.
உதாரணத்திற்கு, 1993ம் இல் அமெரிக்கவில் உள்ள உலக வர்த்தக மையம் மீது இஸ்லாமிய தீவிரவாதிகளால் மேற்கொள்ளப்பட்ட முதலாவது தாக்குதலில் சம்பந்தப்பட்டதாக நம்பப்படும் ரம்சி யூசுப் (Ramzi Yousef) என்பவருக்கு ஒரு ஈழத் தமிழரே போலிக் கடவுச் சீட்டு தயாரித்துக் கொடுத்திருந்தது கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. அவ்வாறு போலிக் கடவுச் சீட்டு தயாரித்துக் கொடுத்த நபர் விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பின் பகுதி நேரப் பணியாளராக செயற்பட்டிருந்தார். இதனைக் காரணமாக வைத்து ரம்சி யூசுப்பிற்கு விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பே போலிக் கடவுச் சீட்டை வழங்கியிருந்ததாக South Asian Terrorism Portal என்ற அமைப்பு குற்றம் சுமத்தியிருந்தது.
இதேபோன்று, கொலம்பியாவில் போதைப்பொருள் கடத்தலில் ஈடுபட்ட ஒரு ஈழத் தமிழர் கைது செய்யப்பட்ட போழுது, அவர் ஒரு விடுதலைப்புலி செயற்பாட்டாளராக இருந்ததாகவும் செய்திகள் தெரிவிக்கின்றன.
இதேபோன்று விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பின் ஆதரவாளர்கள், செயற்பாட்டாளர்கள் என்று தங்களைக் கூறிக்கொண்டு திரிந்த பலர் தனிப்பட்ட ரீதியில் மேற்கொண்ட பல சட்டவிரோதச் செயல்கள் கூட, விடுதலைப்புலிகள் சர்வதே ரீதியில் தடைசெய்யப்படக் காரணமாக அமைந்திருந்தன.
அத்தோடு, சாதாரணமாக மேற்குலகிற்கு அகதிகளாகப் புலம் பெயர்ந்த பெரும்பாலான மக்கள் தாங்கள் அகதி அந்தஸ்து பெற வேண்டும் என்பதற்காக அந்தந்த நாட்டு அரசாங்கங்களிடம் விடுதலைப்புலிகளை மோசமாகச் சித்தரித்துக் கொடுத்த வாக்கு மூலங்கள் கூட, விடுதலைப்புலிகள் ஒரு மக்கள் போராட்ட அமைப்பு அல்ல என்கின்ற தீர்மானத்தை மேற்குலகம் எடுக்கக் காரணமாக அமைந்திருந்ததாக அண்மையில் என்னுடன் பேசிய மேற்குலகு இராஜதந்திரி ஒருவர் தெரிவித்திருந்தார்.
சரி, இப்பொழுது கேள்வி இதுதான்.
விடுதலைப்புலிகள் மீதான தடையை நீக்குவது எப்படி?
தற்பொழுது யுத்தம் முடிவடைந்து விட்டது. எனவே புலிகள் மீது பிரதானமாக முன்வைக்கப்படுகின்ற குற்றச்சாட்டுக்களான: விடுதலைப்புலிகள் தற்கொலைத் தாக்குதல்களை மேற்கொள்கின்றார்கள், விடுதலைப்புலிகள் சிறுவர்களை படைகளில் இணைக்கின்றார்கள், சர்வதேச ஆயுதக்கடத்தல்களில் ஈடுபடுகின்றார்கள், ஜனநாயகரீதியாகத் தெரிவுசெய்யப்பட்ட மக்கள் பிரதிநிதிகளைக் கொலை செய்கின்றார்கள் போன்ற எந்த ஒரு விடயமும் விடுதலைப்புலிகள் தரப்பால் தற்பொழுது செய்யப்படுவதில்லை.
கடந்த ஒரு வருடமாக மேற்குறிப்பிட்ட எந்த ஒரு நடவடிக்கையுமே நடைபெற்றிருக்கவில்லை. விடுதலைப்புலிகள் தமது ஆயுதங்களை முற்றாகவே மௌனித்து, ஜனநாயக வழிகளிலேயே தமது விடுதலையை வென்றெடுக்க விளைகின்றார்கள். எனவே விடுதலைப்புலிகள் மீதான தடையை நீடிப்பதற்கான முகாந்திரங்கள் பல நாடுகளில் தானாகவே இல்லாமல் போய்விடுகின்றன.
இந்தச் சந்தர்பத்தைப் பயன்படுத்திக்கொண்டு விடுதலைப்புலிகள் தரப்பும், உலகத் தமிழ் அமைப்புக்களும் புலிகள் அமைப்பின் மீதான தடையை சர்வதேச மட்டத்தில் நீக்குவதற்கான நகர்வுகளை மேற்கொள்ளவேண்டும்.
முதலாவதாக விடுதலைப்புலிகள் என்று தங்களைக் கூறிக்கொள்ளும் தரப்பினர் தாம் உலக நியதிகளின்படிதான் தமது மக்களுக்கு விடுதலை பெற்றுத்தர ஆவலாக இருக்கின்றோம் என்கின்ற விடயத்தை உலக நாடுகளுக்கு கூற முயலவேண்டும். அடிக்கப் போகின்றார்கள்.. பிடிக்கப் போகின்றார்கள் அதோ அங்கே பத்தாயிரம் பேர் இருக்கின்றார்கள்.. இதோ இங்கே இவர் இருக்கின்றார் போன்ற அறிக்கை பம்மாத்துக்களைத் தவிர்க்க வேண்டும்.
அடுத்ததாக, விடுதலைப்புலிகள் மீது கிரிமினல் குற்றங்கள் எதுவும் வராத அளவிற்கு அந்த அமைப்பின் உறுப்பினர்கள், ஆதரவாளர்கள் செயற்படவேண்டும். அடாவடித்தனங்கள், சமூகவிரோதச் செயல்கள் போன்றனவற்றில் ஈடுபடும் உறுப்பினர்களை அமைப்பில் இருந்து பகிரங்கமாக விலக்கி வைக்கவேண்டும். ஜனநாயக நடைமுறையில் தமக்கு இருக்கும் ஈடுபாட்டை பல்வேறு வடிவங்களில் வெளிப்படுத்தவேண்டும்.
மேற்கூறியனவற்றைச் செய்துவிட்டு, பல்வேறு நாடுகளில் உள்ள அரசியல் கட்சிகள், மனித உரிமை ஆர்வலர்கள் ஊடாக அந்தந்த அரசாங்கங்களுக்கு அழுத்தங்களைக் கொடுக்கவேண்டும்.
இதுபோன்ற பல்வேறு வியூகங்களை வகுத்து நகர்வெடுக்கின்றபொழுது விடுதலைப்புலிகள் மீது பல நாடுகள் விதித்திருக்கும் தடைகள் தானாகவே நீக்கப்படுவதற்குச் சந்தர்ப்பம் இருக்கின்றது.
Wednesday, May 19, 2010
Senior SLA officer: ‘Kill everybody!’ order came from the top
A senior Sri Lankan Army commander and frontline soldier have told Britain’s Channel 4 News that point-blank executions of Tamils at the end of the civil war in May 2009 were carried out under orders ‘from the top’. In an extended segment on Sri Lanka Tuesday, Channel 4 broadcast translated video interviews with the two soldiers. Surrendering LTTE fighters and their families were detained, tortured and shot, the trooper said. Channel 4 also interviewed in the studio the former Chief Prosecutor for the International Criminal Tribunals for the former Yugoslavia and for Rwanda, Louis Arbour, who slammed the impunity enjoyed by Sri Lankan forces throughout the armed conflict. Sri Lanka’s ambassador to the United Nations, Palitha Kohana, failed to show up, despite agreeing beforehand to appear to defend his government’s record.
The senior Sri Lankan army commander said: "I don't think we wanted to keep any hardcore elements, so they were done away with. It is clear that such orders were, in fact, received from the top."
"Definitely, the order would have been to kill everybody and finish them off,” he said. “It is clear such orders would have been received from the top.”
Tthe Sri Lankan trooper said: “Our commander ordered us to kill everyone. We killed everyone.”
He confirmed he killed civilians. Surrendering LTTE fighters and their families were detained and tortured before being shot, the soldier also said.
Channel 4 News broadcast several photographs taken by soldiers from the killing fields in Northeastern Sri Lanka, showing piles of bodies, lines of corpses and terrified civilians. Some of the bodies had their hands tied behind their backs.
The program quoted soldiers’ as saying LTTE leader Pirapaharan’s thirteen year old son had also been shot dead after surrendering with his bodyguards.
Speaking on the Channel 4’s flagship news program at 7pm, Louis Arbour said there was no possibility of Sri Lanka holding a proper inquiry into the war crimes, noting that since the conflict began there had been impunity.
She questioned the viability of the Sri Lankan government investigating the conduct of its own armed forces.
A senior Amnesty International official told Channel 4 News his organisation had this week launched a world-wide campaign to highlight the need for an independent international investigation into war crimes in Sri Lanka.
London-based Amnesty International and New York-based Human Rights Watch have joined Brussels-based International Crisis Group in this regard, Channel 4 said.
This week International Crisis Group, of which Arbour is currently head, released a detailed account of the mass slaughter during the final months of the conflict last year. The report said “the scale of death was much higher than reported at the time, and certainly high enough to triple the UN’s internal figure of 7,000.”
Noting that both the LTTE and the Sri Lankan armed forces were responsible for war crimes, the report made clear that “all but a small portion of these deaths were due to government fire”
“Eventually, an independent and impartial survey of those still living in the Northern Province will be needed to establish this part of Sri Lanka’s history,” ICG said.
On Monday night Arbour told an audience at Chatham House – the foreign policy think tank – that "the [Sri Lankan] government's refusal to distinguish between combatants and non-combatants" and the "sheer magnitude of civilian death and suffering" dealt what she called "the most serious of body blows to international humanitarian law".
Despite Channel 4 ‘desperately’ trying to locate him, Sri Lanka’s ambassador to the United Nations, Palitha Kohana, failed to show up, despite agreeing beforehand to appear to defend his government’s record, news anchor Jon Snow said.
Sri Lanka’s London High Commission meanwhile issued a statement totally denying the allegations of war crimes.
“The High Commission of Sri Lanka in the United Kingdom totally deny the allegations made against the Government of Sri Lanka and its armed forces. As it has been repeatedly stressed and supported by evidence, Government’s security forces were engaged in a humanitarian operation with the objective of rescuing the civilians held as human shields by a terrorist outfit: the LTTE, which was banned in many countries including the UK,” the statement said.
“All internationally accepted standards and norms of such operations were followed in the prosecution of the humanitarian operation by the security forces which were under strict orders to follow a zero civilian casualty policy.”
The senior Sri Lankan army commander said: "I don't think we wanted to keep any hardcore elements, so they were done away with. It is clear that such orders were, in fact, received from the top."
"Definitely, the order would have been to kill everybody and finish them off,” he said. “It is clear such orders would have been received from the top.”
Tthe Sri Lankan trooper said: “Our commander ordered us to kill everyone. We killed everyone.”
He confirmed he killed civilians. Surrendering LTTE fighters and their families were detained and tortured before being shot, the soldier also said.
Channel 4 News broadcast several photographs taken by soldiers from the killing fields in Northeastern Sri Lanka, showing piles of bodies, lines of corpses and terrified civilians. Some of the bodies had their hands tied behind their backs.
The program quoted soldiers’ as saying LTTE leader Pirapaharan’s thirteen year old son had also been shot dead after surrendering with his bodyguards.
Speaking on the Channel 4’s flagship news program at 7pm, Louis Arbour said there was no possibility of Sri Lanka holding a proper inquiry into the war crimes, noting that since the conflict began there had been impunity.
She questioned the viability of the Sri Lankan government investigating the conduct of its own armed forces.
A senior Amnesty International official told Channel 4 News his organisation had this week launched a world-wide campaign to highlight the need for an independent international investigation into war crimes in Sri Lanka.
London-based Amnesty International and New York-based Human Rights Watch have joined Brussels-based International Crisis Group in this regard, Channel 4 said.
This week International Crisis Group, of which Arbour is currently head, released a detailed account of the mass slaughter during the final months of the conflict last year. The report said “the scale of death was much higher than reported at the time, and certainly high enough to triple the UN’s internal figure of 7,000.”
Noting that both the LTTE and the Sri Lankan armed forces were responsible for war crimes, the report made clear that “all but a small portion of these deaths were due to government fire”
“Eventually, an independent and impartial survey of those still living in the Northern Province will be needed to establish this part of Sri Lanka’s history,” ICG said.
On Monday night Arbour told an audience at Chatham House – the foreign policy think tank – that "the [Sri Lankan] government's refusal to distinguish between combatants and non-combatants" and the "sheer magnitude of civilian death and suffering" dealt what she called "the most serious of body blows to international humanitarian law".
Despite Channel 4 ‘desperately’ trying to locate him, Sri Lanka’s ambassador to the United Nations, Palitha Kohana, failed to show up, despite agreeing beforehand to appear to defend his government’s record, news anchor Jon Snow said.
Sri Lanka’s London High Commission meanwhile issued a statement totally denying the allegations of war crimes.
“The High Commission of Sri Lanka in the United Kingdom totally deny the allegations made against the Government of Sri Lanka and its armed forces. As it has been repeatedly stressed and supported by evidence, Government’s security forces were engaged in a humanitarian operation with the objective of rescuing the civilians held as human shields by a terrorist outfit: the LTTE, which was banned in many countries including the UK,” the statement said.
“All internationally accepted standards and norms of such operations were followed in the prosecution of the humanitarian operation by the security forces which were under strict orders to follow a zero civilian casualty policy.”
Subscribe to:
Posts (Atom)
